01/10/14

A nova Gramática



Sen perder o que facía deste meu blog o meu blog e sen esquecer todas as entradas que, ao longo dos anos (dende O Café das Letras en 2005 ata esta Gramática orixinal, comigo desde 2009), o foron enchendo, emprendo unha nova fase cunha Gramática de Corpos renovada.

Esta nova páxina persoal pretende unir a vida de escritora coa vida de sempre nunha soa fonte de información e comunicación: www.sabelagonzalez.com.

 Ao ubicarse nun novo blog e enderezo, prégovos que, se me seguides por algún medio sindicado ou sodes seguidores de Blogger, cambiedes os enlaces ou renovedes a vosa subscrición.

O enlace www.gramaticadecorpos.com pasa a redirixir a www.sabelagonzalez.com proximamente e este blog só poderá ser visitado a través do seu enlace orixinal,

Grazas por estar comigo na rede todos estes anos. Vémonos de paseo por ela :)

http://www.sabelagonzalez.com


06/08/14

Ultimamente // Pouca vergonza



Iso é o que teño eu... Pouca vergonza! Se non, non se explica que me tire 2 meses sen actualizar isto... Crédeme que non teño intención ningunha de esquecer o meu blog, é máis, sigo traballando pouco a pouco nun novo e rotundo retuneo, pero ás veces o tempo escapa entre os dedos. Mentres escape facendo cousas, non penso sentirme culpable.

Esas cousas que fixen inclúen rematar de escribir a segunda parte das Crónicas (que, por certo, levará por título Feitizo de Sangue) e, agora, revisala. Ademais, estouno a facer nun novo espaciño que axeitei para fuxir das distraccións do fogar. Está funcionando moi ben e teño a neurona creadora renovada!



Outra cousa que fixen foi a ilustración da Dot nº. 55... e nin vola colguei! Tampouco é que quedase especialmente orgullosa dela. Iso si, a nova, a da Dot nº. 56 (que xa está aquí tamén dispoñible), gústame moito máis:



Pois iso. Que cousas aínda se van facendo. Traballar, escribir, revisar, debuxar, trebellar na web e descansar... E planificar as vacacións, que en menos dun mesiño xa están aí. Mentres tanto, espero ir aparecendo por aquí. E saudarvos coas miñas caralladas.

Ah! E no meu cumple, este ano, fun aos karts!
Brrrrrrrrum!

:*

30/05/14

Ultimamente // Libros e orgullo friki


Vou intentar remediar a deixadez á que teño sometido a este bloguiño meu con estas notas de actualización, por chamarlles dalgunha forma.

Ás veces non hai moito que contar, e falar seguido de traballo, sexa o que paga as facturas ou o que alegra o día, acaba por cargar a caixa. Tampouco quero desbarrar cos plans e ideas que me pululan libremente pola cabeza: disque se se confesan os propósitos diminúen as posibilidades de logralos, así que canto máis queden en petit comité, máis factibles me parecerán... se cadra.

Entre as cousas que andan pasando están as Feiras do Libro, das que sempre vos conto. A principios de mes pasei pola de Santiago e non puiden evitar unhas cantas compras, incluído este marabilloso libro de Miguelanxo Prado, Ardalén, que devorei entusiasmada. Este luns achegueime á feira de Vigo á presentación de Recinto Gris, de Ledicia Costas. O acto foi un encontro moi ameno, a modo de diálogo entre a autora e Marcos Calveiro. E non merquei nada. Igual ata me estou rehabilitando...

Por certo, xusto o día antes, o 25 de maio, foi o día do orgullo friki. Teríaseme pasado tan curiosa data de non ser polo blog de Libros Lectureka, que o celebrou compartindo as frikadas dun dos seus autores.

Non puiden evitar, ao lelo, pensar nas miñas, e pareceume unha boa carallada (se me permitides o termo) para compartir con vós. Xa vos decatariades ao ver a primeira foto desta entrada que algo de Star Wars hai pola casa. De feito, ese casco foi usado un antroido, nun disfraz completo da stormtrooper máis baixiña da galaxia, probablemente :). O Delorean meu-meu non é, pero exhibímolo con compartido orgullo no salón o Flaco e máis eu.

De todas as mostras de frikismo, de todos xeitos, vou quedar coa que á xente máis sorprende (que é unha forma de dicir que me miran coma se estivese tola... eu non lles vou quitar a razón toda...): a miña colección de harrypotters. Teño, coma moitos, os 7 libros da saga. No meu caso, en inglés. Pero tamén teño algúns exemplares noutros idiomas...

Valga de proba esta imaxe:
Parte da colección de harrypotters...

En total, son 22 (máis os 7 orixinais), un de cada lingua e case todos o primeiro volume da saga, Harry Potter e a pedra filosofal. Téñoo en galego, en castelán, en catalán, en éuscaro, en portugués, en francés, en italiano, en sueco, en danés, en noruegués, en finés, en neerlandés, en gaélico, en croata, en polaco, en húngaro, en turco, en ruso, en vietnamita, en tailandés, en xaponés e en árabe.

Podedes mirarme coma se estivese tola. Dáme igual, a verdade. A min gústanme moito e faime unha ilusión inigualable cando un/ha amigo/a ou familiar vai de viaxe e me pregunta se teño o libro no idioma do país que visita. Faime aínda máis cando mo traen e comparo a edición e leo esas primeiras liñas que xa sei de memoria para ver se entendo a estrutura gramatical (ou algo, por pouco que sexa) dese estraño idioma. Hai edicións impresionantes, hai edicións curiosas, hai libros ao revés e libros escritos en liñas verticais, hai debuxos distintos e solapas que agochan sopresas. E eu, que son unha friki orgullosa, sorrío ao velos todos.


23/04/14

Ultimamente // Feliz día do libro!

Vergonza me debía dar pensar canto hai que non actualizo... Pero tampouco me dá tanta, non vaiades pensar.

É difícil sentirse mal cando o tempo está aproveitado. Podía estar máis aproveitado? Claro que si, pero ver o número de páxinas da segunda parte das miñas "croniquiñas" medrar é un sentimento demasiado positivo como para enmerdalo (con perdón pola expresión) cunha perda de tempo tan grande como sentirse mal.

En resumo, niso veñen pasando os meus días ultimamente (despois de traballar, antes de saír as findes, enténdaseme): en escribir.

Outras cousas que ando facendo... Pois aprender a esculpir en arxila polimérica, correr e ler.

En arxila saiume ese raposiño porta-aneis que vedes na foto. E está sentado sobre a miña última lectura, unha recomendación dunha amiga que, polo que estou vendo, atinou de cheo! ;)

O resto das lecturas pendentes están na estantería vertical do salón, canda outras lecturas rematadas (o meu criterio de orde nos libros é un tanto peculiar... pero é orde, prométoo). Por aquilo de que é o día do libro (feliz día do libro!!), déixovos uns retratos desa estantería. Entre as últimas adquisicións, City of Ember, The Book Thief e un que non sae porque está onda os "libros xoia", The Bird King, unha marabilla máis de Shaun Tan.

E vós, que estades lendo? Se a resposta é "nada" ou "non sei que ler", pensade que hoxe é o día ideal para buscar esas páxinas que vos están agardando!

04/04/14

Dot: 54 - Vacacións


Que si, que xa non actualizo nada e estou feita unha bandalla. Xa vos alegraredes cando saia o meu segundo libro.

Polo de agora, vou ir pouco a pouco deixándovos cousas, coma esta ilustracion, a da nova Revista Dot, que xa cumpre 9 aniños!

A revista, coma sempre, tédela en Issuu aquí e seguro que perto vos cae algún punto de distribución para botarlle un ollo en papel.

Arriba vos deixo a miña ilustración e aquí embaixo o texto de Sergio, titulado "Vacacións":


Estaba ya muy avanzada la mañana cuando salí finalmente de casa, tras haber permanecido en reposo durante dos días resistiendo un ataque vírico. Me abrigué mucho, sobre todo el cuello, y caminé un atajo que llega a la estación temporal de trenes tras atravesar, durante la mitad de su recorrido, un camino pedregoso que, como si se tratase de un pliegue en el espacio tiempo, conecta en tiempo récord dos pedazos de ciudad.
Atravesaba yo ese terreno verde, marrón y gris, cuando mis pensamientos me alcanzaron y pude entonces sentirme completo, consciente de dónde estaba y a dónde me dirigía. Me arrodillé con dificultad, pues era ése quizá mi primer esfuerzo físico en muchas horas, y recogí del suelo una piedra, que no tenía nada de especial.



Tu color gris no es el gris de la ciudad


A mi derecha, un irregular grupo de casitas inclinadas parecían protegerse las unas a las otras, arrimándose como dientes en una boca objetivamente fea. En una de esas casas, recordé, vivía Marcos el gigante. Me clavé en el suelo. Mis pensamientos esperaron, unos metros más allá. A mi izquierda, las ruinas de algo que podría haber sido un colegio, partían el horizonte el dos. Arriba, Dios. Abajo, unas Nike del 41. 

19/03/14

Stanley

Acuarela sobre lápiz
Sombreado con lápiz
Como vos contei o outro día, á miña morsa faltábanlle cores. Aínda que o papel non era o axeitado (pouca gramaxe), decidín poñerlle as cores con acuarela. Outro(s) día(s), coa acuarela seca, sombreei con dous lápices (un máis brando e escuro, un duro e clariño), ata dalo por rematado. Podería telo traballado un chisco máis, pero estou moi contenta co resulatdo e é un bo entrenamento. Bótolle en falta os bigotes, pero despois de pintado e sen ter reservado os brancos, a cousa non quedaba tan ben como me gustaría. Iso si, o meu amigo (e artistazo!) Marcos xa me dixo como facer e penso armarme cos materiais e probar a facer reservas de brancos moi pronto!



05/03/14

I am the walrus

Non, eu non son a morsa, como di no título, pero non puiden evitar facer a referencia.

Hai días (tardes) que sento a escribir e a cousa sae fácil.

Pásanme as imaxes desa Landereina miña pola cabeza coma se estivese a lembrar unha película. Cando descanso ou paro un anaquiño, a escena na que estou quédaseme en "pause" na fronte e só prosigue cando as mans se pousan no teclado de novo.

Eses días molan. Son días moi produtivos, e a satisfacción ao ver, ao final da xornada, o tempo invertido ou as páxinas resultantes é inmensa.

Hai días (tardes) que non dou nin sentado. Reviso o escrito. Vou a por un té. Corrixo, cambio. Vou a por auga. Boto 2 vidas ao Candy Crush. Poida que saia un paragrafiño, poida que nin media frase. Comeza The Big Bang Theory. Xa o vin. Volvo velo. Collo o caderno de notas e apunto como seguir, reordeno ideas, anoto posibilidades. Comeza How I met your mother. Xa o vin. Volvo velo.

Porque o máis probable adoita ser, nesas tardes, non dar pé con bóla. Así que cambio de tarefa, que tampouco é malo, e debuxo.

Ontes, en concreto, quixen comezar a bocetar animais. Gústanme as ilustracións de animais e sempre penso que me gustaría probar... Que mellor momento que ese no que o corpo che di que escribir non está no plan do día e que as mans precisan practicar!?

Así que, para poder fuxir dos animais que adoitan ocorrérseme para debuxar (estou en fase "hipster-vintage-naïf", creo, e só quero ver raposos e ourizos cachos) busquei un xerador aleatorio de animais. E, claro, existe. E saíume unha morsa. E díxenme "que guai! Unha morsa!". E a morsa dixo que tiña frío e eu púxenlle un xersei de oitos. E, o próximo día que teña o cu de mal asento, heille poñer cores.

Boa semana!

26/02/14

Un ballestrinque e un cote

via Nodulous

Cun ballestrinque no peito
e un cote na tempa,
non hai auga de trebón que me arrede do teu colo

Guíame, 
intenso,
o nordés
e chámame á túa lareira

Sabes?
Non precisas falarme do lume
cando xa me quentaches os pés

19/02/14

Apocalipse sen ti

Foto de Ben Toller


No ilóxico pavor dun despegue
e contra o vento feroz deste febreiro
non hai sangue nos vidros rotos

Nas tétricas néboas dun día a soas
ollo o abismo desta fin

E sei que eu
só temo a apocalipse
sen ti

05/02/14

Dot:53 - Analoxía


Unha bimensualidade máis, aquí tedes a miña ilustración na Revista Dot. Imos xa polo número 53 (podedes lela online aquí).

Desta volta, o texto de Sergio ("Analogía", xa vistes que eu no título non me esmerei moito) retábame co paso do tempo entre outras bonitas imaxes. A min o da herba ao vento nun planeta en rotación gustoume e quixen centrarme niso. E logo Sergio contoume que, entre esas cousas tan pequenas que só se poden ver, está o sol.

Aquí tedes o texto, non deixedes de botarlle un ollo na revista en papel, que sempre mola máis.


Los días en el calendario se parecen a las nubes que flotan en el cielo. En ocasiones se deslizan tan rápido en la atmósfera que piensas que se autopropulsan y otras veces -las que más- ves con claridad cómo es el viento el que las hace avanzar de un modo más sosegado. Existen días en cambio en que ni las briznas de hierba se inclinan a tu paso e interpretas que el cansino deambular de los cúmulos es únicamente un efecto óptico provocado por el movimiento de rotación del planeta. Esos días acostumbran a ser festivos y yo suelo correr sobre ellos porque pienso que son los más propicios para que te alcance todo aquello que has dejado atrás. Alguien te dirá que, si permaneces inmóvil durante el tiempo necesario, el lunes se convertirá irremediablemente en martes. Puedes contestarle sin llevar muy lejos la conversación que, cuando decides vivir un día, puedes sentir cómo lo estás recorriendo e incluso sentir que el lunes ya es martes, que el viernes ya es sábado, sin necesidad de mirar al cielo. Porque no hay nada más pequeño que lo que sólo se puede ver.

15/01/14

Propósitos


Os propósitos de ano novo non son o meu, pero mal raio me parta se non comezo cada ano pensando neles.

É un costume, que lle imos facer, e, sinceramente, non quero deixalo.

Porque coido que para pensar neses novos obxectivos cómpre facer balance do que queda atrás, do que xa se fixo, do que aínda non se fixo, do que non sabemos se daremos feito algún día. E iso é bon. Recapitular, recapacitar e reflexionar é moi bon, crédeme.

Claro que eu este ano que vou dicir, se todo canto teño para rememorar é bo... Non só por ver publicarse o meu primeiro libro, ou por casar e viaxar, senón porque, a pesar dos días malos, que sempre os hai, foi un ano cheo de felicidade. E iso é o que quero lembrar.

E para este aniño que estreamos? Pois toca traballar, e moito. Ese é o meu maior propósito, o propósito creativo. E cólloo con ganiñas, non vaiades pensar, pero tamén con certo medo e algunha inseguridade. É inevitable, supoño.
O propósito creativo vai seguido de cerca polo de moverse e coidarse (que mal se reparten polo corpo os excesos de Nadal, aimimadriña...), e logo o de ler máis, escoitar máis música, ver máis películas, descubrir sitios novos, cociñas cousas novas. En fin... os de todos os anos.

Penso que a frase da imaxe é a que mellor resume os meus propósitos de ano novo:

Make something today even if it sucks
Crea/Fai algo hoxe aínda que sexa unha merda

Claro que si. Hoxe. Todos os días. Cada día.

Este é o mellor dos propósitos, para min: porque vale para escribir (a segunda parte das "miñas crónicas", poemas, este bloguiño), vale para debuxar (á man e á maquina, bosquexos e ideas, cousas que vallan para pendurar da parede, cousas que non vallan para ver), vale para cociñar (este vén do ano pasado: convidar a amigos á casa a probar pratos novos), vale para facer algo de deporte (non é meu forte, a verdade, pero se fago algo, por pouco que sexa, é algo, ou?), vale para facer fotos (para inspirarse, para gardar recordos, para probar porquesiporquequecarallo), etc.

E non importa que o resultado sexa unha merda. Hai que trabucarse, hai que probar, hai que fallar para acertar. E eu prefiro tela cagado que non telo intentado.

E vós?


08/01/14

Decembro en fotos (e feliz 2014!)

Lembrades cando dixen que quería sacar máis fotos? Debe de ser o único propósito de ano novo que cumprín de verdade, de todo. Certo é que quedou xullo sen entrada, pero pode valer para retratalo esta entrada da Feira do Libro de Vigo, que á fin e ao cabo foi no mes. Novembro tampouco ten unha adicada tal cual, pero a viaxe a Roma, Florencia e Venecia ten que contar para algo.

Chegados a decembro, confeso que pouco teño que amosar, pero non podo rematar 2013 sen fotos, non podo non rematalo como comezou: cunhas botas e abondo frío.

Déixovos mostras dun paseo xunto ao mar furibundo de Burela, o río Xunco espléndido e os meus peuíños, de paseo á súa beira, este Nadal.

Comecemos este ano con azos renovados, desexos e propósitos novos e vellos e, sobre todo, coas mans bailando sobre os qwertys, que hai moito (pero moito) que facer.

Feliz ano! 

ETIQUETAS